هنرهای نمایشی به گونهای از هنر گفته میشود که در آن افراد به شکل انفرادی و یا گروهی با استفاده از صورت، اندام و صدای خود، نمایشی هنرمندانه اجرا میکنند. هنرهای نمایشی متشکل از هنرهایی همچون آواز، رقص، موسیقی، شعبده بازی و … است. جامعه و فرهنگ نقش مهمی را در شکل گرفتن این رشته هنری ایفا کردهاند. هنر نمایشی به هنری گفته می شود که با استفاده از زبان بدن قابل اجرا باشد و پیام مورد نظر را به بیننده این اثر هنری انتقال دهد. مانند یک نمایش تئاتر
هنرهای نمایشی چییست؟
انواع هنرهای نمایشی
تاریخچه هنرهای نمایشی در اروپا
هنرهای نمایشی شامل: انواع رقص، موسیقیِ زنده، اپرا، تئاتر، سینما، پانتومیم، شعبدهبازی و تردستی، داستانگویی، نمایشهای سیرک (بندبازی، معرکهگیری، کار با حیوانات و نمایشهای پهلوانی) و نمایشهای آیینی (به شرط داشتن ساختار روایی) و شکلهای خاصی از نمایشهای سنتی ملل و اقوام (برای نمونه: نقالی، پردهخوانی، نمایشنامهخوانی، تخت حوضی، تعزیه در ایران) و نمونههای متعدد دیگری است.
رقص معمولاً به حرکتهای انسان که برای بیان یک حالت انجام میگیرد گفته میشود. رقص میتواند در یک محیط اجرایی، روحانی یا اجتماعی اجرا شود. اُپرا آمیزهای از آواز، موسیقی و تئاتر است. تئاتر اگر عبارت «هرگاه A نقش B را برای C بازی کند» یک نمایش شکل گرفتهاست. سیرک به محوطهٔ وسیعی که محل نمایشهای مهیجی همچون اسب دوانی، آکروبات، مسابقه ارابه رانی و کشتی است سیرک گفته میشود.
دوره کلاسیک در اوایل قرن ۶ قبل از میلاد اولین حرکتهای رسمی برای ایجاد سنتهای نمایشی کلاسیک در یونان آغاز شد. نمایشهای تراژدی و شادینامه که ریشه در آئینهای مذهبی یونان باستان داشتند شکل گرفت و با وجود نویسندگان بزرگی چون سوفوکل، اوریپید، آریستوفان و… به سرعت پیشرفت کرد. این سنت بعدها توسط رومیها ادامه یافت و شکل کپی برداری شدهای از نمایشها در روم همزمان باسایر نمایشهای سرگرمکننده دیگر چون «گلادیاتور بازی» و «مبارزات خونین پهلوانی» پیشرفت کرد. همزمان شکل جدیدی از نمایش پانتومیم در روم به وجود آمد که نوعی از تئاتر بی کلام بود. با ظهور دین مسیحیت و رشد قدرت و نفوذ کلیساها برای مدتی هرگونه فعالیت نمایشی ممنوع و حرام دانسته شد. اما حرکت هنر نمایش هرگز بهطور کامل متوقف نشد و اینبار در قالب نمایشهای کارناوالی با موضوع «زندگی و آلام مسیح و حواریون» ونیز شکل جدیدی از نمایشهای اخلاقی در فاصله قرون ۹ تا ۱۴ پدید آمد. دوره رنسانس رنسانس در سالهای ۱۳۰۰ از ایتالیا آغاز شد و در عرض سه قرن در سراسر اروپا انتشار یافت. به ندرت در دورهای چنین کوتاه از نظر تاریخی، رخدادهای متعددی به وقوع میپیوندد. حال آنکه این قرنها سرشار از تغییرات اساسی و فعالیتهای بزرگ است. جهان امروزی نتیجهٔ همین فعالیت هاست، زیرا رنسانس پایههای اقتصادی، سیاسی، هنری و علمی تمدنهای کنونی غرب را بنا نهاد. دانش و هنر پیشرفتهای عظیمی در ایتالیای سدهٔ پانزدهم و شانزدهم به وجود آوردند. این احیای فرهنگی به رُنِسانس (یعنی نوزایش) مشهور شدهاست. دانشمندان، سرایندگان و فیلسوفانی ظهور کردند که با الهام از میراث اصیل روم و یونان با دیدگانی تازهتر به جهان مینگریستند. نقاشها به مطالعهٔ کالبد انسان پرداختند و اعضای بدن انسان را به شیوهٔ واقعگرایانهای نقاشی میکردند. فرمانروایان ساختمانها و کارهای بزرگ هنری را سفارش دادند. این عقاید تازه بزودی در سراسر اروپا گسترش یافت.
تئاتر یا نمایش در ایران، پیشینهای طولانی دارد. پسزمینه تئاتر در ایران به دوران باستان برمیگردد. بعدتر سبکهای ویژه نمایشی ایرانی مانند تعزیه، روحوضی، خیمهشببازی و سیاه بازی شکل گرفتند. تئاتر مدرن در زمان قاجاریان پا گرفت. امروزه تئاتر در ایران بسیار پیشرو است. تئاتر در ایران، با گونههای بومی نمایان شدهاست. ایرانیان، گونهٔ ویژهای از درام را داشتند؛ شیوهٔ اجرایی قابل توجه، معروف به نقالی که یک هنر کهن داستانگویی است و گاه شامل موسیقی نیز میشود. سنت نمایشی ایران، وامدار گونههای نمایشی بومی مانند نقالی و عروسکگردانیها است اما نمایشهای مذهبی نیز جنبهای دیگر را به این سنت افزودهاند. تعزیه (که در آن واقعه کربلا نمایش داده میشود) نقشی قابل توجه در تئاتر ایران داشتهاست. لوئیس پِلی در کتاب مفصلش درباره مجالس تعزیه تحت عنوان «نمایش آیینیِ حسن و حسین» میگوید: «اگر موفقیت نمایش را با تأثیراتی که بر مخاطبانش برمیانگیزد ارزیابی کنیم هیچگاه هیچ نمایشی از تراژدیای که در عالَمِ اسلامی تحت عنوان تراژدی حسن و حسین شناخته میشود پیشی نگرفته است.»ایرانپژوهِ آمریکایی پیتر چلکوفسکی دقیقاً همین جمله را برای شروع کتابش تحت عنوان «تعزیه: آیین و نمایش در ایران» برگزیده است.سوگ سیاوش، خیمهشببازی و سیاهبازی نیز نمایشهای سرشناس ایرانی هستند.